San Marco

Caipirinha – więcej lata!

Nasze lato malutkimi krokami zbliża się do końca… właśnie dlatego właśnie teraz warto odpłynąć beztrosko w promieniach słońca.

Ale co gdy tego słońca będzie trochę za dużo? I mimo, że to może ostatnie upały, to nadal marzy nam się śnieżny krajobraz?

Dwa tygodnie temu rozwialiśmy dla Was tajemnicę kubańskiej lemoniady z prądem – Mojito. Dziś mamy dla Was bardzo podobną historię, jednak tym razem prosto z Brazylii.

Caipirinha to narodowy drink Brazylii. Jest to typowy orzeźwiający drink na lato… czemu trudno byłoby się dziwić znając jego pochodzenie.

 Technicznie rzecz biorąc jest to inna wersja „lemoniady z prądem”, pijanej w krajach o permanentnie gorącym klimacie. Mówiąc wprost Caipirinha niewiele się różni od Mojito, chociaż tej nie podrabia się na bazie sprite-a i zazwyczaj jest odrobinę bardziej wytrawna.

Historia tego drinka sięga 1918 roku i najczęściej umiejscawia się ją w Sao Paulo.  Najbardziej prawdopodobny scenariusz narodzin Caipirinhi związany jest z ewolucją pewnego lekarstwa.

Na pewno każdy z Was podczas przeziębienia lub grypy pojony był bez pamięci (przez mamę lub babcię) intensywną mikstura na bazie czosnku, cytryn, czasem cebuli i oczywiście miodu.

Taki syrop to bardzo stara, zdrowa i wciąż obecna receptura na rozmaite schorzenia. I tak się właśnie składa, że identyczna mieszanka cytryn z miodem i czosnkiem była bardzo popularnym lekiem na Hiszpańską Grypę, która panoszyła się na początku XX wieku w Brazylii.

I choć każdy powinien docenić walory takiej medycyny naturalnej, to jednak nie każdy doceni woń otaczającą przeziębionego delikwenta. Wierzcie lub nie, ale to właśnie stało się przyczyną przemiany leku na Hiszpańską Grypę w popularny na całym świecie drink o dumnej nazwie – Caipirinha!

Do dziś aby przedłużyć trwałość rozmaitych specyfików domowej roboty, dodajemy do nich alkohol. To samo robiono w Brazylii. Wystarczyło więc zrezygnować z czosnku w naszej miksturze, a miód zastąpić cukrem lub syropem trzcinowym i viola… nagle uzyskujemy recepturę, która mogłaby zarabiać miliony ;)

Na nasze szczeńcie nie musimy nikomu płacić za prawa autorskie do tego drinka.

Ta szalenie miła letnia propozycja jest bardzo prosta, gdy zajrzymy do jej wnętrza.

Składa się z Cachaca, świeżej limonki, zarówno w formie soku jak i cząstek oraz cukru bądź syropu cukrowego.

W Cafe Rouge orzeźwicie się Caipirinha za 19 zł.

Dziś opowiemy Wam o kolejnym z klasycznych koktajli o ściśle nadmorskich korzeniach.

Pina Colada!

Prawdopodobnie każdy próbował już tego drinka. Jest lekki, słodki i przede wszystkim orzeźwiający. Stąd jego nazwa –Pina Colada znaczy nic więcej jak „odcedzony/odsączony” ananas. Nazwa ta odnosi się do jego świeżości i prostoty.

Jest to oficjalny drink Puerto Rico od 1978 roku! Jednak nie do końca tam leży jego pochodzenie. Jest niemal pewnym, że stworzył go Puerto Rico-ański barman… nie wiadomo jednak, który ani gdzie dokładnie.

Z upływem czasu udało się zawęzić poszukiwania do trzech gentleman-ów, jednak nadal żadnemu z nich nie można bez wątpliwości przypisać tej zasługi.

Pierwszy z nich nazywał się Ramón 'Monchito' Marrero Pérez. Twierdził on, że wymyslił Pina Coladę pracując na Karaibach w barze “Beachcomber Bar” (brzmi znajomo? Odsyłam do pierwszego artykułu na temat Zombie!)  znajdującego się w hotelu Hilton w San Juan. Żeby było ciekawiej ten pretendent do owej kompozycji alkoholowej podaje również bardzo precyzyjną datę, a mianowicie 15 sierpnia 1953 r.

Stworzenie Pina Colad-y miało być związane z pojawieniem się w barach nowego produktu – Coco Lopez, puszkowanego mleczka kokosowego.

Drugi pretendent do tytułu „stwórcy” to Ricardo Garcia, który również pracował na Karaibach. Nie wiemy jednak ani gdzie dokładnie, ani kiedy rzekomo stworzyła Pina Coladę.

I jako trzeci pozostaje nam Ramón Portas Mingot, który pracował tak jak swoi poprzednicy na Karaibach, tym razem w Starym San Juan. Według jego wersji Pina Colada wyszła spod jego ręki w 1963 r. w restauracji Barrachina przy ulicy Fortaleza 104. Warto dodać, że wspomniana restauracja istnieje i funkcjonuje do dziś.

Ciekawostką jest , że chociaż Pina Colada była popularna w Puerto Rico już w 1978 roku, to prawdziwy renesans swojej popularności przeżyła we wrześniu 79-ego. Ten nagły wzrost popularności ananasowego przysmaku wywołała piosenka Rupert-a Holmes-a pod oficjalnym tytułem „Escape” (jednak znacznie bardziej znana jako „Pina Colada Song”).

A z czego składa się Pina Colada?

Naturalnie, proporcje mogą się odrobinę różnić, jednak w przeciwieństwie do Mojito wariacje w składzie Pina Colad-y nie są zbyt popularne ani „społecznie” akceptowalne.

A oto obowiązkowy skład: Świerzy sok ananasowy, mleko kokosowe, jasny rum oraz cząstka ananasa i wisienka do przyozdobienia.

A jak dokładnie wygląda skład Pina Colad-y w Cafe Rouge?

Biały Rum  Bacardi Superior, Maliubu, świeży sok ananasowy, syrop kokosowy, plaster ananasa oraz nieodłączna wisienka. Ta karaibska radość kosztuje u nas 20 zł.

 

Naturalnie chodzi o pokaźny kielich z ananasowym pióropuszem :)

Jarmark Dominikański

Pierwszy tydzień jarmarku już za nami!

Jak zwykle Stare Miasto tętni życiem. Możemy tu kupić wszystko, od chleba ze smalcem, przez kolorowe wisiorki, po zabytkowe mapy Bałtyku.

Ciężko przejść spokojnie ulicą i ciężko wyjść z pustymi rękami.

Wszyscy doskonale wiedzą jak działa i wygląda ten festiwal różności, ale czy wiecie skąd w naszych stronach pojawiło się to święto próżności godne Dionizosa?

Narodziny Jarmarku związane są bezpośrednio owym  z przekupstwem, ale nie mówimy tu o przekupstwie na linii klient-sprzedawca, gdyż docelowo to oni oboje mieli być przekupieni.

Pomysł Jarmarku zrodził się w klasztorach zakonów Dominikanów, skąd też nazwa jarmarku.

W 1250 roku zakonnicy wystosowali odpowiednią prośbę do papieża Aleksanda IV, aby pozwolił na zorganizowanie festynu w ramach dni odpustowych. Festyn miał na celu nakłonienie ludzi do uczestnictwa w obrzędach odpustowych, które według tradycji miały zwalniać  delikwentów ze 100-u dni czyśćca.

Tutaj warto zauważyć, że Jarmark  św. Dominika był imprezą organizowaną nie tylko w Gdańsku, a we wszystkich miastach europy! Niestety tradycja jego organizowania zanikła wraz z klasztorami, lub po prostu ich malejącym  znaczeniem.

Jednak wróćmy do istoty samego wydarzenia, gdyż jest ona zaskakująco odmienna od jego dzisiejszej formy i naszych wyobrażeń.

Początkowo Jarmark nie miał na celu goszczenia handlarzy lecz jedynie nabożne modły i dobrą zabawę, zbliżającą mieszczan i wieśniaków do Boga.  Jego charakter zmieniał się z biegiem lat, w sposób bardzo naturalny. Tam gdzie zabawa i bawiący się ludzie, tam i przedsiębiorczy cukiernicy, tancerze, artyści… Można więc powiedzieć, że jego szczytna idea została silnie zniekształcona, ale czy w dzisiejszych czasach komuś to przeszkadza?

Dziś Jarmark Dominikański w Gdańsku jest najstarszym jarmarkiem w europie. Rozmachem i skalą dorównują mu jedynie niemieckie Weinahtsmarkt i Oktoberfest.

Niewielu też wie, że nazwy ulic Starego Miasta w Gdańsku mają ścisły związek z ta właśnie imprezą! Oryginalnie Jarmark Dominikański odbywał się wyłącznie na placu św. Dominika, koło klasztoru. Jednak potencjał handlowy tego wydarzenia, co więcej w niepodległym mieście dosłownie zbudowanym przez handlarzy, szybko przerósł oczekiwania i przygotowanie klasztoru. Jakby tego było mało, okazało się, że ów jarmark ma genialny potencjał ekonomiczny.

Z tych względów zaczęto organizować kolejne targowiska na terenie miasta.

Targ Rakowy, Targ Drzewny, Targ Węglowy, Sienny itd.

Brzmi znajomo? Jak nietrudno się domyślić nazwy tych ulic pochodzą od towarów, którymi na nich handlowano. Wyjątkiem jest jedynie Długi Targ – jedna z najważniejszych ulic w mieście, zamieszkiwana przez najbogatszych kupców… trudno więc pomyśleć aby handlowano tam węglem lub słomą.

A jak wygląda Jarmark dominikański dziś? Począwszy od tego, że początkowo trwał on kilka dni, a dziś aż 3 tygodnie… i bierze w nim udział około 1000 handlarzy, każdego roku a skończywszy na tym, że organizacja Jarmarku nie należy już do klasztoru Dominikanów, lecz jak na imprezę handlową tego wymiaru przystało, przez Targi Gdańskie.

Całość została rozbudowana o koncerty, występy teatralne, konkursy i inne dodatkowe atrakcje, nie związane bezpośrednio z handlem.

Ale jak tu się odnaleźć? Na szczęście tak jak w średniowieczu, różne gałęzie handlu zostały posortowane na różne rejony miasta. A tu dla Was specjalna ściąga:

·         stoiska wielobranżowe – ul. Szeroka, ul. św. Ducha, ul. Grobla I, ul. Grobla II

·         art. rzemieślnicze i jubilerskie – ul. Mariacka, Długie Pobrzeże, Rybackie Pobrzeże, Długi Targ

·         stoiska artystów i pamiątki – ul. Długa, Długi Targ, Zielony Most

·         giełda kolekcjonerów i hobbystów – ul. Wartka, ul. Straganiarska, Targ Rybny

·         stoiska gastronomiczne – Targ Węglowy, Targ Rybny, ul. Szeroka

A co się dzieje? Tu też mamy wskazówkę:

http://jarmarkdominika.pl/program/2-tydzien-5-11-08/

A więc do zobaczenia na Jarmarku!

Tydzień temu zapytaliśmy Was co wiecie o Mojito.  Wpadło parę komentarzy, parę maili, i trzeba przyznać, że niektórzy wiedzą całkiem sporo inni trochę mniej, ale każdy bez wyjątku, coś wie.

Dziś postaramy się aby wszyscy wiedzieli wszystko!

Chyba nie trzeba nikomu tłumaczyć, że Mojito to jeden z najbardziej popularnych drinków. Jest to też jeden z najbardziej klasycznych. Nietrudno się więc domyślić, że wersja podawana ze Sprite-m ma niewiele wspólnego z oryginałem.

Jednak nie ma się czemu dziwić. Rzeczy popularne i znane często mają swoje podróbki lub, bardziej trafnie w tym przypadku, odmienne odsłony.

Mojito jest drinkiem, który przywędrował do Nas prosto z Kuby.  A jego powstanie datuje się na ok. 17 wiek.  Za pierwowzór Mojito  uważa się napój alkoholowy pijany przez angielskiego korsarza, kapitana Drake-a.

Kapitan Drake znany był z zamiłowania do trunku o nazwie Tafia, który produkowano z trzciny cukrowej z dodatkiem soku z cytryny i mięty.

Natomiast za narodziny prawdziwego Mojito uważa się moment, w którym Tafię zastąpiono Rumem. Ta podmiana była ściśle związana z rozwojem produkcji rumu.

Ale skoro dzisiejsze Mojito niewiele ma wspólnego z oryginałem, to jak wyglądał oryginał?

Stety lub niestety, Mojito nie jest specjalnie wykwintnym drinkiem. Z pełnym spokojem możemy powiedzieć, że to odpowiednik naszej „herbaty z prądem” tylko, że w wydaniu dla krajów gorącego klimatu.

Mojito to nic innego jak lemoniada z prądem.

Aby przyrządzić w pełni klasyczne Mojito wystarczy sięgnąć po długą szklankę i kolejno umieszczać w niej: dwie łyżeczki białego (tak białego) cukru, sok z połowy limonki, 45ml rumu, 4 kostki lodu i ok. 90ml wody mineralnej.

Proste prawda?

To wcale nie oznacza, że Mojito jest w jakikolwiek sposób „kiepskie” lub niedobre. Jest po prostu mało wyszukane… a tym samym absolutnie doskonałe do swojego przeznaczenia!

Tak jak herbata z prądem ma na celu rozgrzanie przemarzniętego delikwenta tak Mojito ma go ochłodzić i orzeźwić… no i odrobinę znieczulić.

Prostota i świeżość smaku sprawiła, że Mojito zagościło już w niemal każdym barze na świecie, a ile barów tyle barmanów, a ile barmanów tyle pomysłów…

Owocem tej różnorodności są min: Apple Mojito – z dodatkiem likieu jabłkowego, Watermelon Mojito – z miąższem z arbuza, Coco Mojito – podawane w USA, słabsze Mojito na bazie Malibu i wiele wiele innych.

I tak jak wariacje na temat drinków nie są niczym nowym i często mogą prowadzić do zaskakujących i ciekawych odkryć to nigdy nie dajcie sobie wpoić ( z alkoholem lub bez ), że Sprite rozcieńczany wódką z dodatkiem mięty ma cokolwiek wspólnego z kubańską lemoniadą z prądem.