Kuchnia Włoska w wydaniu San Marco

Posted by Unknown Posted on - 0 komentarze

Nasz przesympatyczny członek zespołu prezentuje flagę włoską
i oryginalną flagę miasta naszego szefa kuchni; Wenecji.
Witam na naszym blogu! Wiadomo, że kuchnia włoska się na pizzy nie kończy. Dzisiaj opiszę sztandarowe potrawy kojarzone z kuchnią włoską. Każdej z nich, przyrządzanej tylko z oryginalnych włoskich składników można spróbować w naszej restauracji San Marco znajdującej się w centrum starówki na ulicy Długiej w Gdańsku.


Wszystkie nasze przepisy są oryginalnymi kompozycjami przygotowanymi przez naszego szefa kuchni Michele Striato. 


Bruschetta - jest to grzanka z pieczonego przez nas wiejskiego chleba, natarta oliwą i czosnkiem. W naszym menu posiadamy bruschetty podawane w dwóch kompozycjach dodatków:
Klasyczną ze świeżymi pomidorami i bazylią
Mediterranea (Śródziemnomorska) ze świeżym pomidorem, oryginalną włoską mozzarellą, anchois i bazylią.

Focaccia - potrawa kuchni włoskiej, jest to rodzaj pieczywa będącego podstawą pizzy. Każdy region może poszczycić się innym rodzajem focaccia'i od pulchnego drożdżowego aż do suchego placka. W naszej restauracji można zjeść pyszną focaccia'e z dodatkiem oliwy extra vergine, solą morską, mozzarellą ze świeżym oregano i rukolą. 

 Gnocchi - jest to rodzaj włoskich klusek. W dosłownym tłumaczeniu z języka włoskiego oznacza to "grudy". Są bardzo podobne do polskich kopytek. W San Marco gnocchi są wyrabiane ręcznie, co zapewnia ich świeżość i najwyższą jakość. Podajemy je z sosem łososiowym, śmietaną i świeżą rukolą lub z kaczką.

 Kolejnym daniem charakterystycznym dla Włoch, które podajemy w restauracji jest zupa Minestrone. Jest to bogata zupa warzywna, w której skład wchodzi głównie cukinia, szpinak, fasolka, groszek i marchew. 

 W naszej restauracji nie mogło zabraknąć pysznych włoskich deserów. Wszystkie są przygotowywane osobiście przez Szefa Kuchni oraz Rosario La Rocca, naszego neapolitańskiego pizzmana.
Ich specjalnością jest Amalfi czyli tort gruszkowo migdałowy oraz tort Ricotta, przygotowywane z truskawkowego sera ricotta oraz odrobiny soku pomarańczowego. Nie zabraknie również przysmaków rodem z Sycylii takich jak naszych Cannolo, czyli rurek z ciasta z kremem z sera ricotta. Zapraszamy do spróbowania tych specjałów.

 Jeśli chodzi o makarony w naszym Menu mamy pełen przekrój oryginalnych włoskich makaronów. Zapraszam do zapoznania się z naszą kartą na naszej stronie internetowej www.ristorantesanmarco.pl
[...]

Całość arty

25 kwietnia, Święto Świętego Marka we Włoszech

Posted by Unknown Posted on - 0 komentarze

Z okazji 25 kwietnia, specjalnego dnia dla Włochów ten wpis będzie traktował o Patronie naszej restauracji, Świętym Marku.


25 kwietnia jest dniem szczególnym dla Włochów z dwóch powodów. Jest to Narodowe Święto Wyzwolenia Włoch od faszyzmu a jednocześnie święto Świętego Marka, patrona Wenecji. W tym mieście znajdują się również jego relikwie.

Św. Marek napisał jedną z czterech Ewangelii Nowego Testamentu. Czytając tę Ewangelię możemy dowiedzieć się wielu ważnych rzeczy życiu i nauczaniu Jezusa. Marek nie był naocznym świadkiem opisywanych przez siebie wydarzeń - o życiu, męce i zmartwychwstaniu Chrystusa dowiedział się od apostołów. Wraz z apostołami odbywał podróże misyjne - wyprawy do pogan, którym głoszono prawdę o Panu Jezusie. Najwięcej usłyszał od św. Piotra, z którym przebywał w Rzymie. Dlatego w Ewangelii Marka najbardziej szczegółowo opisane są wydarzenia, których naocznym świadkiem był Piotr. Wielki Apostoł poznał Ewangelię napisaną przez swojego ucznia Marka i polecił chrześcijanom czytać ją podczas wspólnych nabożeństw.

Oryginalna flaga Wenecji
Według starej włoskiej legendy, Święty Piotr nakazał swojemu uczniowi, wyruszyć do Akwilei (jest to jedno z najważniejszych włoskich miast na północy kraju) W drodze do tego miejsca, Święty Marek zatrzymał się w rejonie laguny Weneckiej ponieważ statek, którym podróżował zatrzymała straszna burza. Marek schronił się w wiosce rybackiej gdzie po skromnym obiedzie zasnął. We śnie ukazał mu się anioł, który wypowiedział słowa "Na tej wyspie powstanie wielkie, cudowne miasto w którym spoczniesz - Pax Tibi, Marce, Evangelista meus (pokój Tobie Marku, mój ewangelisto)" Rano Marek opowiedział o swoim śnie rybakom po czym ruszył w dalszą podróż. Święty kontynuował swoją misję aż do Egiptu, gdzie spotkała go męczeńska śmierć przez wleczenie końmi. Jego trud jednak nie poszedł na marne ponieważ opowieść o świętym, który zatrzymał się w małej rybackiej wiosce, z której wyrosła Wenecja przetrwała przez 800 lat i szczątki Świętego zostały skradzione z Egiptu, przez dwóch dzielnych żeglarzy Rustico Di Torcello i Bon di Malamacco, którzy byli potomkami rybaków, których spotkał Święty Marek. Relikwie wróciły do Wenecji i można je podziwiać w kościele San Teodoro.


Symbolem Świętego Marka jest lew, ponieważ ryk tego drapieżnika jest podobny do głosu nauczyciela, który głosił prawdę o Chrystusie.

Lew Świętego Marka na stałe stał się symbolem Wenecji. Został utrwalony na fladze tego miasta.

Z uwagi na to, że to Włoskie Święto postanowiłem zamieścić tę wersję legendy również w języku włoskim:


L'antica leggenda: Marco era stato uno degli ultimi apostoli di Gesù Cristo, era il Santo Evangelista; era colui che aveva scritto un libro verso il 65 anno domini sulla vita di Gesù, trascrivendo esattamente ciò che aveva appreso dalla bocca stessa del Capo degli Apostoli, e fu proprio Pietro che lo aveva consigliato di recarsi ad Aquileia, dove aveva predicato la "Buona Novella" che Gesu' Nazareno, aveva annunciato al mondo.


Plac i Bazylika Świętego Marka

Da Aquileia ( una delle più importanti città strategiche dell'Italia del Nord popolata di romani e sede della X Legione) Pietro lo aveva poi consigliato di recarsi ad Alessandria d'Egitto con lo scopo di convertire gli infedeli di quel paese. Partito dalla citta' lagunare, in una buia sera di tempesta, la navicella dove era imbarcato Marco, cerco' riparo in una delle poche capanne di pescatori che sorgevano sull'isola si dice di Rialto, altri Malamocco (da qui la famosa contesa pretestuosa fra le due fazioni politiche in lotta). Il Santo dopo una frugale cena coi pescatori si tese a terra, si addormentò e nel sogno che fece gli apparve un angelo che così gli parlò "Su questa isoletta, o Marco un giorno una grande città meravigliosa sorgerà e in questa tu troverai il tuo ultimo riposo e avrai pace- Pax tibi, Marce, Evangelista meus". Marco al mattino si svegliò, raccontò ai pescatori il suo sogno, e prima di salpare nuovamente per l' Egitto dove trovò la morte per martirio, disse loro tante cose sulla vita di Gesù che quei pescatori ne rimasero impressionati, che si ricordarono a lungo delle cose sentite e le raccontarono di padre in figlio, e poi ai figli dei figli, così per secoli fino a questo 829, quando i marinai veneziani dopo che la città era veramente nata ed era -e stava sempre di piu' diventando- grande, libera, forte e bella, cercavano il santo che la proteggesse. E chi poteva essere questo Santo se non quel Marco di cui si era andato sempre parlando di padre in figlio? San Marco!
Dopo aver raccolto le informazioni sulla fine di Marco, la pista buona portava in Africa. Ed eccoci quindi alla spedizione di Rustico e Bon che partiti alla ricerca del corpo del Santo in Egitto, dopo lunghe ricerche la trovarono nella chiesa di Alessandria, dove nottetempo riusciti a trafugarne le sante reliquie.
Per eludere la sorveglianza dei doganieri mussulmani la ricoprono di carne di porco e la trasportarono nella loro città dove Marco aveva trascorso tanti anni prima quella notte.
Era il 25 aprile ed ad attenderli si affollano popolo, vescovi, il patriarca di Grado ed il duca Giustiniano Parteciacco.
La misero sulla nuova chiesa di San Teodoro spodestato nell'amore dei Veneziani al loro Santo protettore la stupenda Basilica che ancor oggi tutti ammiriamo.

Il Leone



Questo è il simbolo del Santo perchè questi inizia il suo Vangelo, ricordando la voce del Battista che, nel deserto, si eleva simile a un ruggito, preannunciando agli uomini la venuta di Gesù: ebbene il leone diventò in breve anche il simbolo della Serenissima.

Ma c'è quest'altra versione, molto più arcaica e che non è una leggenda.
Le prime tracce di presenza umana nel Veneto risalgono al paleolitico Inferiore. Ma meglio documentato da reperti è il paleolitico Medio e quello Superiore. . Qui fra altri reperti, in una tomba, su una pietra è stato trovato incisa la figura di un leone. 
La leggenda del Leone di San Marco si mescolerebbe quindi con la preistoria, quando nelle grandi foreste padane questo feroce animale era indubbiamente presente. L'artista che scolpì quella pietra non può averlo solo sognato. Il leone può essere rappresentato  "andante" ( come sopra ) o in "moleca" ( raccolto su se stesso come un granchio ). Il libro è aperto in tempo di pace,  o chiuso in tempo di guerra e con spada alta, ma solo sulle bandiere.
[...]

Całość arty

Cappuccino!

Posted by Unknown Posted on - 0 komentarze

Cappuccino, forma podawania kawy, która najbardziej kojarzy się z Włochami. W tym wpisie przedstawię krótką historię tego napoju.

Ciężko sobie wyobrazić, że ktoś nie słyszał o cappuccino jednak czy wszyscy wiedzą z czego tak naprawdę się skłąda? Cappuccino jest to napój kawowy, który składa się z espresso, gorącego mleka i piany mlecznej. Corocznie od 2000 roku organizowane są mistrzostwa w przygotowywaniu cappuccino. W oryginalnej "mnisiej" wersji mleko było zastąpione śmietanką, jednak Włosi uznali, że jest ona zbyt ciężka

Pochodzenie nazwy najprawdopodobniej pochodzi od barwy szat mnichów kapucynów. Nazwa ta pojawia się w źródłach pisanych od 1700 roku. Ciężko ustalić czy napój wywodzi się z Austro-Węgier czy z Włoch ponieważ można go spotkać w tekstach z podobnych okresów, jednak dzisiejsza nazwa cappuccino wywodzi się bezpośrednio z Włoch. Pierwszy raz można ją zobaczyć w załączniku do zdjęcia filiżanki z kawą z odrobiną bitej śmietany i tartej czekolady na wierzchu.

Maszyna do produkcji Espresso zasadniczo wpłynęła na rozwój cappuccino. W 1901 roku Luigi Bezzera z Milanu opatentował swoją pierwszą maszynę. Bardzo szybka popularyzacja maszyn do espresso zaczęła się w roku 1950. Wcześniej "espresso" było po prostu esencją uzyskiwaną z mielonych ziaren palonej kawy, czasem nawet bez odsączania fusów. Dzięki maszynom, można uzyskać wywar parzony pod ciśnieniem, co daje charakterystyczną creme(piankę na espresso), którą tak kochamy :)

Do 1990 roku cappuccino było popularne głównie w Europie, Australii i Południowej Ameryce. Znaczną popularność w Ameryce Północnej zyskało dopiero później, dzięki masowej popularyzacji kawiarni.


Sztuka tworzenia rysunków i napisów na cappuccino i latte nazywa się latteart i bardzo szybko się rozwija. Bariści prześcigają się w wymyślaniu coraz to bardziej kreatywnych i skomplikowanych wzorów co daje nam możliwość cieszenia się kawą nie tylko dzięki jej wyjątkowemu smakowi ale również jej finezyjnym wyglądem.




Kanadyjczycy nie byliby sobą gdyby nie wymyślili swojego sposobu podawania cappuccino. Popularną u nich wersją tego napoju jest mrożone cappuccino, które przygotowuje się w maszynie do slurpee (rodzaj mrożonego napoju)
[...]

Całość arty

Tradycje Wielkanocne we Włoszech

Posted by Unknown Posted on - 0 komentarze

Z okazji Świąt Wielkanocnych chciałbym życzyć wam wszystkim zdrowia, szczęścia, wesołego jajka i mokrego dyngusa. Tego zwykle życzy się swoim bliskim i znajomym w Polsce. Świąteczny czas natchnął mnie do napisania o tradycji wielkanocnej we Włoszech.

Jak zawsze jeśli chodzi o ten piękny kraj nad Morzem Śródziemnym, ciężko jest pisać ogólnie z uwagi na to, że w poszczególnych regionach jest duże zróżnicowanie, jeśli chodzi o tradycyjne dania i obrządki.

W niektórych regionach Wielki Piątek jest nazywany "Dniem Smutku". Na znak żałoby po śmierci Chrystusa dzwony we wszystkich kościołach milkną aż do Wielkiej Niedzieli. W innych miejscach organizuje się procesje z figurkami, w oknach domów zapala się świece, a dawniej nawet ubierano się na czarno aby uczcić ten smutny dzień.

W nocy z Wielkiej Soboty na Wielką niedzielę, obchodzi się tak zwane "veglia pasquale" - które jest odpowiednikiem naszej rezurekcji. Podobnie jak u nas, we Włoszech, Niedziela zaczyna się wystawnym, świątecznym śniadaniem, na które składają się między innymi wędliny i jajka, którymi po okresie postu znowu można się cieszyć. 

Najbardziej świątecznym momentem dla całej Włoskiej rodziny jest obiad w Wielką Niedzielę. Ciężko wybrać jedną tradycyjną potrawę z uwagi na zróżnicowanie w regionach ale na włoskich stołach dominują dania z baraniny, cielęciny, koziego mięsa z dodatkiem młodych ziemniaków i zasmażanych karczochów.

Bardzo popularnym ciastem wielkanocnym we Włoszech jest Colomba czyli Gołębica. Jest to delikatna babka z migdałami i kawałkami czekolady. Jej nazwa wzięła się od jej kształtu przypominającego gołębia w locie. Legenda z VI wieku mówi, że mieszkańcy Pawii wysłali to ciasto w darze pokoju, królowi Longobardów Alboinowi podczas oblężenia miasta. Miejsce to jest co roku oblegane przez fanów tego tradycyjnego ciasta. Cukiernicy, którzy znają tradycję do każdej babki wkładają ziarno bobu, które według zwyczaju ma oznaczać szczęście tego, kto je znajdzie.

Kolejnym włoskim zwyczajem jest obdarowywanie dzieci drobnymi upominkami oraz czekoladowymi jajkami.
W regionie Neapolu, tradycyjnymi potrawami są Minestra di Pasqua- zupa z białym winem, warzywami i kilkoma rodzajami kiełbas, oraz pastiera napoletana - kruche ciasto z nadzieniem na bazie ricotty, pszenicy i owoców.


Na szczególną uwagę zasługują torty wielkanocne z Ligurii i Lombardii, które nie mają nic wspólnego ze słodkimi ciastami. Składają się z kurczaka, szynki i różnych rodzajów sera.
Natomiast jeśli chodzi o obrzędy wielkanocne to we Florencji na ulicach pojawia się rydwan z fajerwerkami ciągnięty przez białe woły. Ten zwyczaj ma swoje początki jeszcze w czasach wypraw krzyżowych i w legendzie o Pazzino. 

Na Sycylii natomiast młodzi ludzi zakładają diabelskie maski i krążą po ulicach szukając "zabłąkanych dusz". Złapana osoba, w ramach pokuty, zostaje zaciągnięta do baru gdzie musi postawić diabłom coś do picia. ;) 

Przyjętą formą spędzania świąt we Włoszech jest "Natale con i tuoi, Pasqua con chi vuoi", co oznacza, że Boże narodzenie spędza się z rodziną, natomiast Wielkanoc, według własnego gustu. Stąd popularne są podróże nie tylko po kraju ale także te dłuższe za granicę. Z uwagi na piękną pogodę we Włoszech Poniedziałek spędza się na świeżym powietrzu.

Obecnie włoska Wielkanoc traktowana jest jako pretekst do spotkania ze znajomymi i rodziną, bądź do wakacyjnego wyjazdu z uwagi na wolne od pracy.

[...]

Całość arty

Kilka słów o winie... Jak degustować wino?

Posted by Unknown Posted on - 2 komentarze

Witam po kolejnym weekendzie, nie wiem jak u was ale podczas ostatnich dni w moim domu przelało się sporo wina. Deszczowa pogoda raczej temu sprzyjała. Podczas gdy kolejne butelki były opróżniane przez bawiących się ludzi, przyszedł mi do głowy pomysł na ten wpis. Dzisiaj dowiemy się jak sommelierzy degustują wino.




Czym jest degustacja?

Przez niektórych degustacja jest uważana za rodzaj sztuki i mimo, że mogłoby się wydawać inaczej jest to sztuka trudna, wymagająca wiedzy ale odpłacająca się niepowtarzalnymi wrażeniami łechtającymi wszystkie nasze zmysły. Degustacja polega na zaangażowaniu zmysłu wzroku, węchu i smaku i ocenie jakości wina, jego barwy, zapachu, i smaku. Dla osób zajmujących się tym profesjonalnie posiadanie wyczulonych zmysłów to tylko część wymogów, równie ważna jest odporność na działanie alkoholu. Poza tym ważna jest znajomość różnych technik degustacyjnych i doświadczenia. Wszystkie z tych cech da się wyćwiczyć w praktyce. Trzeba przyznać, że wyjątkowo przyjemnej.
Na degustację wina składają się trzy etapy. Podczas każdego z nich wina są oceniane za pomocą naszych zmysłów, celem każdego z nich jest ocena jak największej liczby cech danego typu wina

Ocena wizualna

Inaczej zwana oceną sukni wina. Proces degustacji rozpoczyna się tym etapem podczas, którego wzrokowo określamy wygląd wina w butelce jak i w naczyniu do degustacji. Najczęściej podczas degustacji wino przelewa się do karafki aby móc bez przeszkód ocenić jego barwę a jednocześnie umożliwić dekantacja (usunięcie ewentualnego osadu). Aby właściwie ocenić suknię wina należy trzymać kieliszek za nóżkę, przechylić go o 45 stopni i przyglądać się jego barwie na białym tle.

Jakkolwiek pompatycznie taka "degustacja wizualna" by nie wyglądała to może ona dostarczyć doświadczonemu sommelierowi wielu cennych informacji. Sam kolor i klarowność wina pomaga określić szczep z jakiego wino zostało winifikowane, wiek, technikę produkcyjną, oraz czas leżakowania w butelce. Zaskoczeni?

Ocena aromatu wina

Kolejnym etapem, który następuje po ocenie wizualnej wina jest ocena jego bukietu, czyli kolokwialnie mówiąc jego zapachu. Ta część degustacji składa się z 2 podetapów. Pierwszy następuje podczas gdy kieliszek stoi nieruchomo, a drugi odbywa się kiedy wino wprawi się w ruch wirowy w kieliszku. Ten zabieg ma na celu natlenienie wina w celu uwolnienia bogatszych aromatów. Podział na dwa etapy ma na celu porównanie zapachu przed i po wymieszaniu. Podczas tej degustacji zwraca się uwagę na ogólne wrażenia jakie wywołał zapach, intensywność oraz charakter wina. Podczas tego etapu największe znaczenie ma kształt kieliszka. (Jeżeli kiedyś się zastanawialiście jakie to ma właściwie znaczenie to kieliszki zwężające się u wylotu dostarczają bardziej skondensowane zapachy, natomiast z tych szerzej otwartej aromat ulatuje szybciej)  W tym etapie istotna jest umiejętność określenia aromatu już za pierwszym razem ponieważ z każdym kolejnym wdechem nasz zmysł powonienia staje się coraz bardziej nie wrażliwy na zapachy.

Smakowanie wina

Ostatnim i najbardziej istotnym etapem degustacji wina jest poznanie i ocena jego smaku. Polega on na wzięciu sporego łyku wina i rozprowadzenie go tak aby cała jama ustna miała z nim kontakt. Po przełknięciu wciąga się powietrze przez usta, dzięki czemu poznajemy najpełniejszy smak wraz ze wszystkimi jego walorami. Podczas tego etapu określa się przede wszystkim słodycz, lub kwaśność wina, zawartość tanin (związki powodujące lekkie odrętwienie jamy ustnej podczas degustacji. Są zawarte w skórkach i pestkach winogron) jego "ciężar" i zawartość alkoholu. Ten etap kończy się połknięciem wina, lub jego wypluciem do specjalnego pojemnika i powąchaniem już pustego kieliszka. To właśnie dzięki temu można ocenić najdokładniej wszystkie jego wartości. 

Podsumowanie

Jak można się domyśleć po przeczytaniu tej instrukcji degustacja wymaga nie małego doświadczenia i wiedzy na temat win. Dla niektórych jest to coś więcej niż tylko próbowanie alkoholu. Wiele osób zafascynowanych winem kolekcjonuje by uczcić wyjątkowe okazje, zamienia się to w hobby. Dzięki ćwiczeniom nasze zmysły ulegają wyostrzeniu co pozwala jeszcze dokładniej docenić wszystkie walory jakie ukrywa przed nami wino. 

Czy bylibyście zainteresowani wzięciem udziału w degustacji przeprowadzonej przez profesjonalnego sommeliera w naszej restauracji San Marco? ;)


[...]

Całość arty

Kilka słów o winie... Czy starsze wina są lepsze?

Posted by Unknown Posted on - 0 komentarze

Bardzo dobrze utrwalonym stereotypem jest, że wina są tym lepsze im są starsze. W tym wpisie objaśnię zasady jakim podlega starzenia się wina.

Kocham wszystko co stare: starych przyjaciół, stare czasy, stare obyczaje, stare książki, stare wina.
                                                           Oliver Goldsmith 1730-1774
Starzenie się wina jest bardzo ważnym elementem sztuki winiarskiej. Pierwsze wzmianki o starzeniu wina pojawiają się już w starożytności, już ówcześni ludzie wiedzieli, że leżakowanie wina wydobywa z niego ukryte wartości, jednak z uwagi na możliwości technologiczne były to głównie wina słodkie i mocne, które nie kwaśniały tak szybko. Po upadku Cesarstwa Rzymskiego zapomniano o sztuce starzenia wina, ponieważ wina wtedy produkowane nadawały się do spożycia przez zaledwie kilka miesięcy. Jednak w XV wieku powrócono do prób wydobycia "czegoś więcej" z tego cudownego napoju i zaczęto eksperymentować, ze starzeniem win ze szczepu Riesling (szczep ten idealnie się do tego nadawał z uwagi na dobry balans kwasu i moszczu), proces ten udoskonalano przez przechowywanie win w chłodnych piwnicach, szpuntowanie (zatykanie) beczek w celu zapobiegania utleniania się wina. Przełom w tej dziedzinie nastąpił w XVII wieku, kiedy wprowadzono korkowane butelki o cylindrycznym kształcie, podobne do obecnie stosowanych.

A teraz niespodzianka! Jedynie 5% win ze  światowej produkcji, jest zauważalnie lepsza po starzeniu. Jeszcze mniej rodzai wina jest w stanie wytrzymać proces starzenia dłuższy niż 10 lat.

Proces starzenia wina w butelkach został zapoczątkowany w Anglii przez koneserów win bordoskich i porto. W XVII wieku zaczęto starzeć wino w pozycji horyzontalnej, zwykle w murowanych wnękach w piwnicy (ang. bin). Stąd wzięły się takie nazwy na etykietach jak: Penfolds Bin 707 Cabernet Sauvignon lub Lindemans Bin 50 Shiraz. Etykiety takie jak dzisiejsze pojawiły się dopiero w latach '60, XX wieku. Najłatwiejszym sposobem na przedłużenie życia wina jest jego alkoholizowanie czyli dodawanie do niego spirytusu winnego. W ten sposób powstają na przykład Porto.

Wina starzone mają w pełni wykształcony smak, charakter i aromat. Starzenie wina w dębowej beczce dodaje mu aromatu, szczególnie wanilii, oraz dostarcza tanin które chronią wino przed utlenieniem a więc również przed zepsuciem. Dąb również pogłębia i stabilizuje suknię wina (jego kolor). Aby dodać aromat dębu do tańszych win producenci używają dębowych wiór, które oddają jedynie namiastkę odpowiedniego leżakowania w beczkach. Do takiego starzenia najlepiej nadają się szczepy Cabernet Sauvignon, Pinot Noir, Shiraz i Nebbiolo. Idealnym białym szczepem do leżakowania jest sławny Chardonnay.

Aby wino mogło się poprawnie starzeć muszą być spełnione określone warunki. Wino trzymane w zbyt wysokiej temperaturze, lub wystawione na działanie promieni słonecznych bardzo szybko się psuje. W piwnicy do przetrzymywania wina temperatura nie powinna przekraczać 15 stopni Celsjusza i nie powinna spadać poniżej 10 stopni Celsjusza. Wilgotność nie powinna przekraczać 75%. Wyższa mogłaby mieć negatywny wpływ na etykietę i korek. Wino powinno być przetrzymywane w pozycji horyzontalnej aby nie doprowadzić do przesuszenia i utlenienia się korka. Ważnym jest również aby w piwnicy nie panowały nie przyjemne zapachy i aby była oddalona od urządzeń wytwarzających wibrację. 

Mam nadzieję, że po lekturze tego wpisu nie dacie się już poddać stereotypowi  o tym, że wino im starsze tym lepsze.

[...]

Całość arty

Kilka słów o winie... Jak podawać wino...

Posted by Unknown Posted on - 0 komentarze

Teraz kiedy po lekturze poprzednich wpisów znamy charakterystykę najpopularniejszych szczepów białych i czerwonych winogron, opiszę jak wina powinno się podawać i jakie rodzaje wina pasują najlepiej do jakich potraw.


Jaka temperatura wina?




Temperatura podawania wina jest ważna ponieważ tylko w określonych warunkach wino oddaje pełnię swojego potencjału, smaku i aromatu. Poniżej znajdują się przedziały temperatur w jakich powinno być podawane wino. Należy pamiętać, że w momencie przelania go do kieliszka wino ogrzewa się o 1-2 stopnie Celsjusza.


Szampany i wina musujące: 6-8 stopni Celsjusza
Wina białe wytrawne i różowe: 8-10 stopni Celsjusza
Wina ziołowe: 12-14 stopni Celsjusza
Wina deserowe: 14-16 stopni Celsjusza
Wina czerwone wytrawne: 16-18 stopni Celsjusza

Należy pamiętać, że wina nie można gwałtownie schładzać, np. w zamrażalniku.
Wina białe i różowe powinny być serwowane w kubełku (cooler) z wodą z dodatkiem lodu, natomiast szampany powinny być serwowane w coolerze z lodem z dodatkiem odrobiny wody (bez niej lód przymarzałby do butelki)

Jak dobierać wino do potraw


Najbardziej ogólne zasady mówią, że wina białe serwuje się do ryb i drobiu oraz potraw, wina czerwone do wołowiny i wieprzowiny, natomiast wina słodkie do deserów. Jednak w tym wpisie bardziej zagłębię się w ten temat aby przedstawić wam wiedzę rzetelną i kompletną.

Do win białych wytrawnych najlepiej pasują: drób na zimno, wędliny, jaja w majonezie, gotowany lub pieczony schab i ryby w galarecie lub pikantnych sosach. 

Wina białe pół-wytrawne świetnie komponują się z pasztetami, rybami w sosach białych lub szarych oraz z kurczakiem

Wina czerwone wytrawne doskonale komponują się z potrawami ostrzejszymi i tłustszymi jak pieczenie z kaczki, królika, wieprzowiny i wołowiny. Poza tym idealnie nadają się do dziczyzny

Wina słodkie i półsłodkie podaje się do deserów

Szampany podawane są najczęściej do kawioru

Jeśli natomiast chodzi o sery to do serów twardych podaje się wina czerwone wytrawne a do pleśniowych wina białe. Do win różowych najlepiej smakują sery kozie. 

Jedyną potrawą do jakiej nie podaje się win są zupy, jednak i od tej zasady są wyjątki. Wina mogą być podawane do zup gęstych z dodatkami mięsa.


Należy pamiętać, że nie są to sztywne zasady i tak naprawdę nie ma nic zdrożnego w tym, że ktoś lubi np. białe wina do wołowiny... Wszystko to jest kwestią gustu, jednak powyższe zasady mogą ułatwić dobór odpowiedniego wina do potraw.






[...]

Całość arty

Kilka słów o winie... Szczepy czerwonych winogron

Posted by Unknown Posted on - 0 komentarze

W ostatnim wpisie podzieliłem się z wami wiedzą na temat szczepów białych winogron. W tym poście opowiem o najpopularniejszych szczepach, z których produkuje się wino czerwone o ciemnych barwach, znane pod nazwą win czerwonych.








Cabernet Sauvignon - jest to zdecydowanie najszerzej rozpoznawalny szczep świata, dający wina najlepszej jakości. W węższych kręgach określany arystokratą win czerwonych. Jego plantacje można spotkać na całym świecie, zaczynając od gorącego Maroko, na chłodnej Nowej Zelandii kończąc. Daje szlachetne wina z dużą ilością tanin i garbników (substancje powodujące uczucie "drętwienia języka" przy degustacji wina). Wina tego rodzaju idealnie nadają się do leżakowania w dębowych beczkach. W zależności od warunków uprawy może dać wina bardziej przystępne, owocowe lub ostrzejsze i wytrawne. Spożywane bez leżakowania w beczkach, powinno być w kupażach z bardziej łagodnymi szczepami, takimi jak Merlot.

Pinot Noir - Jest to szczep bardzo ceniony z uwagi na swoją jakość ale także z uwagi na trudność uprawy i podatność na choroby. Jest bardzo wrażliwy na pleśń i wilgoć, ponadto jest bardzo wymagający odnośnie temperatur. Daje wina jaśniejsze od innych szczepów czerwonych ale za to pełne, o owocowych aromatach. Mimo tego, że wymaga dużej dbałości o uprawę, występuje w każdym kraju słynącym z produkcji wina. Leżakowany w beczkach nabiera aromatów cedru, tytoniu, wanilii i trufli, zamiast pierwotnych truskawek, wiśni, malin i jagód.

Syrah/Shiraz - obydwie formy zapisu nazwy tego szczepu są poprawne i stosowane w odniesieniu do jednego rodzaju winogron. Jest to szczep wywodzący się z Francji, jednak pełnię potencjału ukazuje uprawiany w Australii. Z reguły daje bardzo mocne wina o głębokiej barwie, aromatyczne i owocowe. Syrah pochodzi z Francji i tam daje najlepsze rezultaty. Jest często używany jako element kupaży win delikatniejszych, nadając im ostrzejsze nuty. Szczep ten wymaga leżakowania aby pokazać swój ostry i niepowtarzalny charakter.

Merlot - Charakteryzują go śliwkowe i czekoladowe nuty, szczep ten oryginalnie pochodzi z Francji i tam jest najczęściej uprawiany. Jest delikatny, dlatego jest używany w kupażach (zwykle ze szczepami Cabernet Sauvignon i Cabernet Franc). Gdy dojrzewa w dębinie rozwija aromaty śmietany, wanilii i owoców leśnych. Jego delikatność, wyrazistość smaku i stabilna struktura nie wymagają długiego leżakowania, dzięki czemu może być serwowane jako wino codzienne, młode. Wina pochodzące z Kalifornii winifikowane z tego szczepu są bardzo delikatne, miękkie i uniwersalne. Dzięki wysokiej zawartości cukru , może przez długi czas wciąż pracować w butelce.


Jeśli chodzi o szczepy win czerwonych to wszystko co dzisiaj dla was przygotowałem. Jeżeli chcielibyście abym rozwinął ten temat, czekam tylko na znak w komentarzach.
[...]

Całość arty

Kilka słów o winie... Szczepy białych winogron

Posted by Unknown Posted on - 0 komentarze

Winem możemy nazwać napój o średniej zawartości alkoholu (9%-18%), do którego wytworzenia użyto tylko i wyłącznie winogron. Jest to bardzo ważne, wszystkie napoje z domieszką innych owoców możemy nazwać co najwyżej napojami wino-podobnymi. W tym wpisie zaprezentuję najpopularniejsze szczepy białych winogron.


Chardonnay - Szczep białych winogron, jeden z najważniejszych i najszerzej uprawianych na całym świecie. Wytwarza się z niego białe wina wytrawne we Francji, szampany, najbardziej wytworne wina amerykańskie. Chardonnay uprawia się niemal w każdym kraju, który produkuje wino. Żaden inny szczep białych winogron nie nadaje się równie dobrze do leżakowania w beczkach dębowych. W zależności od regionu, w którym jest uprawiany oraz sposobu winifikacji znajdziemy w nim aromaty jabłek, melona, ananasa, dymu, wanilii, masła czy orzechów.



Riesling - uważany jest za jeden z najbardziej szlachetnych, jeśli nie najszlachetniejszych białych szczepów winnych na świecie. Wytwarza się z niego wszelkie możliwe wina: od wytrawnych po słodkie. Główną cechą Rieslinga jest bogactwo aromatu. Riesling daje trunki wielowymiarowe - od win o delikatnej owocowości do subtelnej kwasowości, po pełne zapachów kwiatów bzu, czy agrestu. Z wiekiem w Rieslingu pojawiają się charakterystyczne naftowe nuty.



Sauvignon Blanc - z tego szczepu otrzymamy bardzo aromatyczne i świeże wino. Szczep Sauvignin Blanc pochodzi z Doliny Loary we Francji. Wina z tej odmiany najlepiej spożywać jako młode. Bardzo rzadko winifikowany jest w dębowych beczkach. Wyczuwamy w nim aromaty agrestu, fig, skoszonej trawy. Cechą bardzo charakterystyczną tej odmiany jest intensywnie owocowa i świeża paleta.







Semillon - ten szczep odgrywa bardzo dużą rolę w Bordeaux, głównie jako domieszka do Sauvignon Blanc w świetnych winach włoskich Sauternes, fantastycznych w połączeniu z pasztetem z gęsich wątróbek i niebieskimi serami pleśniowymi. Można z niego otrzymać również aromatyczne wina wytrawne nadające się do długiego przechowywwania, o wyraźnym, ale przyjemnym aromacie siana, ziół i lanoliny (!). Te wina wytrawne, produkowane przede wszystkim w Australii, RPA i Chile, nadają się świetnie do ryb i skorupiaków


To są te najczęściej używane szczepy, przy produkcji win białych. Różnią się one kolorem, wielkością, oraz przede wszystkim smakiem i aromatem jaki można wydobyć przy produkcji wina. W naszej restauracji można znaleźć wina winifikowane z tych jak i wielu innych szczepów. Zapraszamy do degustacji!


[...]

Całość arty

Najbardziej włoskie ze wszystkich dań - pizza!

Posted by Unknown Posted on - 0 komentarze

La pizza della casa: San Marco

Pizza: Gdańska, San Marco
Pizza: Inferno, San Marco
Tak jak zostało Wam obiecane dzisiejszy wpis będzie traktował o PIZZY! Potrawie najbardziej kojarzonej z kuchnią włoską. Po lekturze tego krótkiego wpisu będziecie wiedzieli jak długą drogę przebyła pizza i jak bardzo, w ogólnej świadomości różni się od oryginału.

Czym jest pizza?


Początkowo pizzą nazywano placek z ciasta makaronowego, nasmarowany oliwą, natarty czosnkiem i posypany przyprawami. 
Obecna definicja nieco różni się od tej podstawowej. 
Obecnie za pizzę uważa się płaski placek z ciasta drożdżowego nazywanego "focaccia", posmarowany sosem pomidorowym, posypany tartym serem i innymi, bardzo różnorodnymi dodatkami, pieczony w bardzo gorącym piecu.

Krótka historia pizzy


Pierwsze wzmianki o pizzy pojawiają się w historii starożytnej Grecji. Źródła pisane, w których wspomniano o tej potrawie podają, że pojawiła się ona w starożytnym Rzymie około 500 lat p.n.e. 
Pomidory jako dodatek pojawiły się na pizzy, dopiero w XVII wieku, kiedy zostały przywiezione do Europy i od tamtej pory są nieodłącznym elementem tej potrawy.
Pierwsza pizza we współczesnym rozumieniu została przyrządzona jako królewskie danie w 1889 roku przez niejakiego Raffaele Esposito. Jako pierwsi mieli okazję jej spróbować królowa Włoch Małgorzata Sabaudzka oraz jej goście w Neapolu. Według danych źródłowych to właśnie tam powstała pierwsza Margherita z pomidorami, serem mozzarella i bazylią. Kolory dodatków miały symbolizować barwy narodowe Włoch.

Obecne rodzaje pizzy:


Pizza neapolitańska jest produktem zastrzeżonym przez Komisję Europejską i jest przyrządzana według ściśle określonych zasad: ze specjalnego rodzaju mąki, soli morskiej, sera mozzarella z mleka bawolego, oraz pieczona w piecu opalanym drewnem. Ciasto nie powinno być grubsze niż 3mm. Taka pizza powinna być pieczona przez 60-90 sekund w piecu o temperaturze 485 stopni Celsjusza

Pizza Lazio - o okrągłym kształcie i grubości ciasta 1-2 centymetry wypiekana w piecach elektrycznych. Najbardziej popularna i najczęściej spotykana w restauracjach serwujących pizzę.
Pizza sycylijska - jest to pizza o prostokątnym kształcie, na grubym cieście, z sosem pomidorowym, serem mozzarella i innymi dodatkami

Pizza biancha - Pizza tego rodzaju zamiast sosu pomidorowego cechuje się użyciem sosu białego na bazie mleka lub pesto. W Rzymie takie określenie odnosi się do chleba zapieczonego z oliwą, solą i liśćmi rozmarynu.


Podsumowanie


Pizza jako potrawa zmieniała się na przestrzeni lat, była daniem ludzi biednych, oraz bywała na królewskich dworach. Jej uniwersalność, niepowtarzalny smak, oraz wysokie walory odżywcze zakorzeniły ją w kulinarnych kulturach całego świata, jednak powinniśmy znać jej korzenie i pochodzenie, aby potrafić odróżnić pizzę tradycyjną od takiej z pizzerii na rogu.



[...]

Całość arty